به‏ کارگیری مدل تحلیل مسیر برای ارزیابی طرح ‏ناحیه‏ محوری با معیارهای شهرداری الکترونیک (مطالعه موردی: منطقه 6 و 15 شهرداری تهران)

پس از رشد سرسام‏آور شهرنشینی و افزایش جمعیت شهری، شهرهای بزرگ ایران با مشکلات متعددی روبه‏رو هستند؛ تردد سنگین وسایل نقلیه، ترافیک، نابودی محیط زیست، آلودگی هوا و آلودگی صوتی، ازدحام جمعیت شهری، بحران کیفیت زندگی از جمله مشکلات است. یکی از راه‏حل‏های رفع این معضلات مهیاسازی زمینه‏های تحقق شهر الکترونیک و شهرداری الکترونیک است. هدف اصلی از این مقاله به‏کارگیری مدل تحلیل مسیر برای ارزیابی طرح ‏ناحیه‏محوری با معیارهای شهرداری الکترونیک است و از نظر هدف کاربردی و از لحاظ روش جمع‏آوری اطلاعات شامل دو بخش تحقیق کتابخانه‏ای و میدانی است و جزو تحقیقات توصیفی- پیمایشی است.با به‏کارگیری تحلیل مسیر و تحلیل عاملی تأییدی و معادلات ساختاری، شاخص‏های پژوهش از نظر تأثیر تحلیل و مدل مفهومی ارائه شد. برای برازش مدل از معیار Q2، معیار Gof، روایی واگرا، و روایی همگرا و برای سنجش میزان تأثیرگذاری طرح ناحیه‏محوری بر مبنای معیارهای منتخب از آزمون فریدمن استفاده شد. براساس یافته‏های تحقیق.برازش مناسب مدل‏های اندازه‏گیری در سطح منطقة 6 و 15 شهرداری تهران تأیید شد وارتباط معنادار بالایی بین متغیرهای مکنون وجود دارد که صحت مدل را تأیید می‏کند.همین‏طور با ارزیابی طرح‏ ناحیه‏محوری مشخص شد این طرح به‏طور یکسان در همة ابعاد تأثیر نداشته است. بنابراین، برای اجرای کامل طرح ناحیه‏محوری نیاز به مدیران خلاقی است که بتوانند با استراتژی مناسب راه‏ برون‏رفت از معضلات را پیدا کنند تا زمینه‏های تحقق شهرداری الکترونیک فراهم شود.